يكي از آزادگان چنين نقل مي كند: ما در اردوگاه رماديه يك بوديم و همواره مراسم نماز جماعت را برگزار مي كرديم. در مقابل، عراقي ها كه از انسجام و وحدت بچه ها بيمناك بودند، سعي در بر هم زدن نماز جماعت و ايجاد تفرقه در ميان ما داشتند.

يك روز كه نماز را شروع كرده بوديم، عراقي ها كابل به دست، كنار پنجره ها آمدند و ما را زير نظر گرفتند. پس از نماز، عراقي ها پيش نمازشان را كه يك فرد بسيجي بود، صدا زدند و با خودشان بردند. پس از چند ساعت برگرداندند، ولي آن قدر به كف پاهايش كابل زده بودند كه چشمهايش كم سو شده بود و به زحمت اطراف خود را مي ديد [1] .



[ صفحه 33]