مسعود نورمحمدي: در يكي از شب هاي سرد زمستان، درست نيمه هاي شب بود كه يكي از بچه ها براي اقامه نماز شب بيدار شد. او با آرامي و بي آن كه كسي متوجه شود، وضو گرفت و به نماز ايستاد، اما يكي از نگهبانان عراقي او را ديد. نگهبان به طرز وحشتناكي نعره مي كشيد و با خشم به داخل آسايشگاه تف مي انداخت، ولي آن اسير، بي اعتنا به فرياد اعتراض نگهبان به نماز خود ادامه داد و آن را به پايان برد. پس از اتمام نماز او بنا به دستور نگهبان به طرف پنجره رفت، اما هنوز كاملا نزديك نشده بود كه چهره معصومش به آب دهان آن بعثي ملوث شد. سپس نگهبان عراقي، موهاي او را با دو دست از ميان پنجره گرفت و چند بار با شدت به ميله ها كوبيد و صورتش را آماج مشت و سيلي خود قرار داد. بعد نامش را پرسيد و هشدار داد كه فرداي آن روز او را به شدت تنبيه خواهد كرد و سپس دشنام گويان دور شد. اما نماز شب او چنان شور و حركتي به بچه ها داد كه همه، يكي پس از ديگري برخاستند و خالصانه به نماز شب ايستادند.