پدر بزرگوارم، (مرحوم حاج محمد حسين مطهري رحمة الله عليه)، از وقتي كه يادم مي آيد (حداقل از چهل سال پيش) من مي ديدم اين مرد بزرگ و شريف هيچ وقت نمي گذاشت كه وقت خوابش از سه ساعت شب گذشته تأخير بيفتد.

شام را سر شب مي خورد و سه ساعت از شب گذشته مي خوابيد و حداقل دو ساعت به طلوع صبح مانده و در شب هاي جمعه از سه ساعت به طلوع صبح مانده بيدار مي شد. و حداقل قرآني كه مي خواند يك جزء



[ صفحه 188]



بود و با چه فراغت و آرامشي نماز شب مي خواند.

در سال هاي اخير با وجود اين كه تقريبا صد سال از عمرش مي گذشت، هيچ وقت من نديدم كه يك خواب ناآرام داشته باشد، اين همان لذت معنوي بود كه وي را اين چنين نگه اش مي داشت.

يك شب نبود كه پدر و مادرش را دعا نكند. يك نامادري داشت كه خيلي به او ارادت داشت هر شب به او نيز دعا مي كرد.

خويشاوندان و ذيحقان و بستگان دور و نزديكش را همچنين از ياد نمي برد، حتي يك شب هم نشد كه همه ي آنها را دعا نكند، اين ها دل را زنده مي كند.

آدمي كه بخواهد از چنين لذتي بهره مند شود، ناچار بايد لذت هاي مادي را تخفيف بدهد تا به آن لذت عميق تر الهي معنوي برسد. [1] .