يكي از دوستان و نزديكان مرحوم حاج ميرزا جواد آقا ملكي تبريزي مي گويد: مرحوم ملكي - رحمة الله عليه - شبها كه براي تهجد و نماز شب به پا مي خواست ابتدا در بسترش مدتي صدا به گريه بلند مي كرد، سپس بيرون مي آمد و نگاه به آسمان مي كرد و آيات (ان في خلق السموات و الارض) را مي خواند و سر به ديوار مي گذاشت و مدتي گريه مي كرد و پس از تطهير نيز كنار حوض مدتي پيش از وضو مي نشست و مي گريست و



[ صفحه 168]



خلاصه از هنگام بيدار شدن، تا آمدن به محل نماز و خواندن نماز شب چند جا مي نشست و بر مي خواست و گريه سر مي داد و چون به مصلايش مي رسيد، ديگر حالش قابل وصف نبود. [1] .