روزي يك نفر خدمت آيت الله بهجت مي رسد و مي گويد، آقا! من اكثر شبها براي نماز شب خواب مي مانم، چه كار كنم؟ دعايي بفرماييد. آقا هم مي فرمايند: چه ساعتي دوست داري بيدار شوي؟ مي گويد: ساعت سه نصف شب. آقاي بهجت به ايشان مي فرمايند: برو ان شاء الله بيدار مي شويد.

الان چندين سال است كه از اين جريان مي گذرد اما اين فرد از آن تاريخ به بعد هر شب سر همان ساعت بيدار مي شود ولو اين كه ساعتي قبل خوابيده باشد و نماز شبش ترك نشده است. [1] .