مرحوم شيخ جعفر كبير كاشف الغطاء در يكي از شب ها كه براي تهجد برخاست، فرزند جوانش را از خواب بيدار كرده و فرمود: برخيز به حرم مطهر مشرف شده و در آن جا نماز بخوانيم. فرزند جوان كه برخاستن از خواب در آن ساعت شب برايش دشوار بود، در مقام اعتذار برآمد و گفت: من فعلا مهيا نيستم شما منتظر من نشويد؛ بعدا مشرف مي شوم.



[ صفحه 78]



فرمود: نه، من اين جا ايستاده ام؛ برخيز، مهيا شو كه با هم برويم. آقازاده، به ناچار از جا برخاست و وضو ساخت و با هم راه افتادند. كنار در صحن مطهر كه رسيدند، آن جا مرد فقيري را ديدند كه نشسته و دست نياز به طرف مردم دراز كرده است. آن عالم بزرگوار ايستاد و به فرزندش فرمود:

اين شخص در اين وقت شب براي چه اين جا نشسته است؟

گفت: براي تكدي از مردم.

فرمود: آيا چه مقدار ممكن است از رهگذران، عايد او گردد؟ گفت: احتمالا يك تومان (به پول آن زمان).

مرحوم كاشف الغطاء فرمود: فرزندم! درست فكر كن و ببين اين آدم براي مبلغ بسيار اندك و كم ارزش دنيا (آن هم محتمل) در اين وقت شب از خواب و آسايش خود دست برداشت و آمد در اين گوشه نشست و دست تذلل به سوي مردم دراز كرد! آيا تو به اندازه اين شخص، به وعده هاي خدا درباره شب خيزان و متهجدان اعتماد نداري كه فرموده است: (فلا تعلم نفس ما أخفي لهم من قرة أعين): «هيچ كس نمي داند چه پاداش هاي مهمي كه مايه روشني چشمهاست براي آنها نهفته شده؟!» [1] .

گفته اند آن فرزند جوان از شنيدن اين گفتار پدر زنده دل خود چنان تكان خورد و تنبه يافت كه تا آخر عمر از شرف و سعادت بيداري آخر شب برخوردار بود و نماز شبش ترك نشد. [2] .