عالم متتبع آيت الله سيد حسن صدر كاظميني صاحب تأسيس الشيعه (پسر عموي آيت الله سيد اسماعيل صدر) فرمودند:

در زماني كه در سامرا مشغول تحصيل در محضر مرحوم ميرزاي شيرازي قدس سره بودم، اوقاتي كه مرحوم خلد مكان يگانه عصر خود آيت الله آقاي حاج ملا علي فرزند مرحوم حاج ميرزا خليل تهراني مشرف به زيارت عسكريين عليهماالسلام مي شد در منزل من ورود مي فرمود. تا آن كه به رسم هميشه يك وقتي از نجف اشرف وارد منزل من شد. هنگامي كه شب شد و موقع تهجد فرا رسيد، يك وقت بيدار شدم، ديدم مرا صدا مي كند كه برخيز، نماز شب بخوان.

من از روي شوخي گفتم: سر شب مطالعه كردم كه اهم از نماز شب است. حالا بايد استراحت كنم.

گفت: به اين نيت برخيز و مشغول نماز شب شو، كه در فرداي قيامت كه جمعيت نماز شب خوان ها در عقب سر جدت حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام روانه شدند و حضرت پيشرو آنان گرديد كه قائد الغر المحجلين است، تو در عدد آن جمعيت يك نفر افزوده نمايي.

پس برخاستيم، وضو گرفتيم. آنگاه فرمود: خوب است در سرداب مطهر مشرف شويم و در آن جا به تهجد مشغول شويم، گفتم: بسيار خوب است.

جناب حاجي ملاعلي از جلو و من از عقب ايشان روان شديم تا به در صحن مقدس رسيديم. در را باز نموديم، وارد صحن شديم تا رسيديم به پله هايي كه بايد از آن پايين رفت و در سرداب مقدس وارد شد. همين كه به ابتداي پله ها رسيديم، يك مرتبه در آن شب ظلماني ديديم در ته



[ صفحه 77]



پله ها متصل به درگاه سرداب، به قدر يك قامت انسان يك پارچه نور ايستاده است و ديگر شمايل مبارك در وسط نور نمايان نيست و نور مانع از ديدن آن گرديده است.

مرحوم حاج ملاعلي كه جلو بود، رو به من كرد و گفت: «تشوف» يعني مي بيني؟ گفتم: بلي. پس به همان حال باقي مانديم و از جاي خود حركت ننموديم و آن نور مقدس نيز در محل خود باقي بود و ما ناظر به آن، تا مقدار ده دقيقه تقريبا گذشت. سپس منتقل به درون سرداب شد و ما هم از پله ها پايين رفتيم. وقتي وارد سرداب شديم ديگر به چشم من چيزي نيامد. اما به چشم حاجي آخوند مرئي بود يا نه؟ العلم عند الله. [1] .



اي خوب رخ كه پرده نشيني و بي حجاب

اي صد هزار جلوه گر و باز در نقاب



اي آفتاب نيمه شب اي ماه نيم روز

اي نجم دوربين كه نه ماهي نه آفتاب



آيا شود كه نيم نظر سوي ما كني

تا پر گشوده كوچ نماييم از اين قباب



امام خميني قدس سره