علامه طباطبايي مي فرمودند: چون به نجف اشرف براي تحصيل مشرف شدم، از نقطه نظر قرابت و خويشاوندي و رحميت گاهگاهي به محضر مرحوم قاضي شرفياب مي شدم؛ تا يك روز در مدرسه اي ايستاده بودم كه مرحوم قاضي از آنجا عبور مي كردند، چون به من رسيدند دست خود را روي شانه من گذاردند و گفتند: «اي فرزند! دنيا مي خواهي نماز شب بخوان؛ آخرت مي خواهي نماز شب بخوان!»

[علامه طباطبايي مي فرمودند:] اين سخن آن قدر در من اثر كرد كه از آن به بعد تا زماني كه به ايران مراجعت كردم پنج سال تمام در محضر مرحوم قاضي، روز و شب به سر مي بردم؛ و آني از ادراك فيض ايشان دريغ نمي كردم. و از آن وقتي كه به وطن مألوف بازگشتم، تا وقت رحلت استاد پيوسته روابط ما برقرار بود و مرحوم قاضي طبق روابط استاد و شاگردي دستوراتي مي دادند و مكاتباتي از طرفين برقرار بود. [1] .