اين عارف بزرگ در نامه اي مي نويسد: «... خلاصه بعد از سعي در مراقبت، البته طالب قرب، بيداري و قيام سحر را لااقل يكي دو ساعت به طلوع فجر مانده الي مطلع الشمس از دست ندهد. و نماز شب را با آداب و حضور قلب به جا بياورد.

و اگر وقتش زيادتر باشد به ذكر يا فكر يا مناجات مشغول بشود؛ ليكن قدر معيني از شب بايد مشغول ذكر با حضور بشود. در تمام حالاتش خالي از حزن نبوده باشد، اگر ندارد تحصيل نمايد به اسبابش. و بعد از فراغ، تسبيح سيده ي نساء عليهاالسلام و دوازده مرتبه سوره توحيد و ده مرتبه «لا اله الا الله، وحده لا شريك له له الملك» الي آخر و صد مرتبه لا اله الا الله و هفتاد مرتبه استغفار بخواند. و قدري از قرآن شريف تلاوت نمايد. و دعاي معروف صبح (دعاي صباح حضرت امير عليه السلام، يعني يا من دلع لسان الصباح...) خوانده شود. و دائما با وضو باشد و اگر بعد از هر وضو دو ركعت نماز بخواند بسيار خوب است. ملتفت باشد كه به هيچ وجه اذيتش به غير



[ صفحه 72]



نرسد و در قضاي حوائج مسلمين لاسيما علما و لا سيما اتقيائهم سعي بليغ نمايد... و در شب جمعه صد مرتبه و در عصر روز جمعه صد مرتبه، سوره قدر را بخواند.» [1] .