سيد بزرگواري از اهل علم و تقوي نقل كرد كه:

از سامرا به زيارت حضرت سيد محمد [1] مي رفتم در بين راه، راه را گم كردم هر چه رفتم راه را پيدا نكردم تشنگي و خستگي مرا از پاي در آورده از گرماي شديد و عطش فراوان روي خاك هاي گرم افتاده و بيهوش شدم ناگهان چشم گشودم سر خود را بر زانوي شخصي ديدم كوزه آبي داشت قدري به من آشامانيد هرگز به شيريني و خوشگواري آن نديده بودم، سفره ناني داشت دو سه قرص نان ارزن در آن بود به من غذا داد.

سپس فرمود: يا سيد، در اين نهر آب خود را شستشو بده.

گفتم: برادر اين جا كه نهري نيست، من از تشنگي مشرف به هلاكت بودم شما به داد من رسيديد.

فرمود: اين آب جاري و خوش گواري است.

تا نگاه كردم ديدم نهر با صفايي است. در شگفت شدم با خود گفتم: نهر آب در اين نزديكي بود و من داشتم از تشنگي مي مردم؟

آن شخص فرمود: يا سيد قصد كجا داري؟

عرض كردم: حرم مطهر حضرت سيد محمد عليه السلام.

فرمود: اين حرم سيد محمد است تا نگاه كردم ديدم نزديك حرمم و حال آن كه از جايي كه راه را گم كردم تا حرم مسافت زيادي بود.

راه افتاديم به طرف حرم ضمنا در بين راه مطالبي فرمودند كه در



[ صفحه 62]



خاطرم سپردم:

1 - تأكيد در تلاوت قرآن شريف و انكار شديد از كساني كه مي گويند قرآن تحريف (كم و زياد) شده حتي نفرين فرمودند بر آنهايي كه حديث هاي تحريف را جعل كرده اند.

2 - تأكيد در گذاردن عقيقي كه نام هاي مقدسه معصومين عليهم السلام بر او نوشته شده زير زبان ميت.

3 - تأكيد در نيكي كردن به پدر و مادر حيا و ميتا.

4 - تأكيد در زيارت بقاع متبركه ائمه عليهم السلام و امام زاده ها و قبور صلحا ء و علماء.

5 - تأكيد در احترام به سادات و ذريه علويه و فرمودند: يا سيد قدر انتساب به خاندان رسالت را بدان و اين نعمت را بسيار سپاسگزاري كن كه موجب سعادت و سربلندي است.

6 - تأكيد مجدد فرمودند در قرآن خواندن و نماز شب و فرمودند: يا سيد حيف است از اهل علم كه خود را وابسته به ما بداند و مداومت بر نماز شب ننمايد.

7 - سفارش فرمودند: درباره تسبيح حضرت زهرا عليهاالسلام و زيارت حضرت سيدالشهداء از دور و نزديك.

8 - تأكيد در حفظ كردن خطبه حضرت صديقه طاهره در مسجد رسول الله صلي الله عليه و اله و خطبه شقشقيه حضرت امير عليه السلام و خطبه حضرت زينب عليه السلام در مجلس يزيد.

در اين حال به اين انديشه فرو رفتم كه اين شخص عرب كيست شايد امام زمان است يك مرتبه ديدم تنهايم و كسي با من نيست. [2] .



[ صفحه 63]





تو كه شيعه را پناهي ز چه غايب از نگاهي

نظري به ما تو بنما كه ز ما نمانده آهي



من در به در كدامين ره و سمت سو بگردم

كه ز تو خط و نشاني شودم نصيب گاهي



مگر اي امام رحمت نظري كني ز شفقت

به غلام رو سياهي بدهي به او تو راهي