مفضل مي گويد: از مولايم امام صادق عليه السلام شنيدم كه مي فرمود: «از جمله چيزهايي كه خداوند عزوجل در مناجات حضرت موسي به او گفته اين است كه به او فرموده: «اي پسر عمران! دروغ مي گويد كسي كه مي گويد مرا دوست دارد اما وقتي شب مي شود سراسر شب را مي خوابد؛ آيا اين طور نيست كه هر دوستي، خواهان آن است كه با دوست خويش خلوت كند (و با هم درد دل كنند و حرف بزنند)؟ اي پسر عمران! من بر دوستان خويش آگاهم، آنان وقتي شب مي شود با چشم دل متوجه من هستند. (مشغول ذكر و نماز و عبادت من مي باشند) عقوبت من در مقابل چشمان آنان متجسم مي شود. آنان مرا مي بينند و از روي مشاهده و حضور با من حرف مي زنند.

اي پسر عمران! از قلبت به من خشوع هديه كن. و از بدنت به من



[ صفحه 57]



خضوع هديه كن. و از چشمانت به من گريه در دل شب هديه كن (آن هنگام كه همه خوابند تو بيدار شو و به ملاقات من بشتاب) و مرا بخواه و صدا بزن كه خواهي ديد من هم نزديكم و هم اجابت كننده» [1] .