نيشابوري مي گويد: به امام صادق عليه السلام عرض كردم: مردم از پيامبر صلي الله عليه و اله نقل مي كنند در شب ساعتي است كه هيچ بنده ي مؤمني در آن دعايي نمي كند، مگر اين كه دعايش مستجاب شود.

فرمود: بلي.

عرض كردم: فدايت شوم آن چه زماني است؟

فرمود: بين نصف شب تا ثلث باقيمانده از آن.

گفتم: آيا آن شب معيني است از شب ها يا هر شب است؟

فرمود: هر شب است. [1] .

همچنين از «نوف بكالي» روايت شده كه مي گويد: شبي اميرالمؤمنين



[ صفحه 51]



را ديدم كه از بستر برخاسته و به ستارگان مي نگرد، آنگاه به من فرمود: اي نوف! خوابي يا بيدار!

گفتم: بيدار.

فرمود: اي نوف، خوشا به حال پارسايان اين جهان كه دل در سراي ديگر بسته اند. آنان كه زمين را فرش، و خاك را بستر، و آب را شربت نوشين، و قرآن را شعار (جامه ي زيرين، يعني روش خود و زينت دل) و دعا را دثار (جامه ي رو، يعني مانع حوادث) قرار داده اند؛ و همانند حضرت عيسي از دنيا بريده و جدا گشته اند.

اي نوف! حضرت داوود عليه السلام شب ها در چنين ساعتي از بستر بر مي خاست و مي گفت:

اين ساعتي است كه هيچ بنده اي خداي بزرگ را نخواند، مگر اين كه دعايش مستجاب شود؛ جز آن كه باج گير يا جاسوس خبرچين، يا گزمه كه همكار داروغه ي ستمگر است، و يا نوازنده ي طنبور و طبل باشد. [2] .