يونس بن عمار مي گويد: به محضر امام صادق عليه السلام رفتم و عرض كردم: «همسايه اي از قبيله ي قريش دارم، نام مرا (به عنوان شيعه) فاش ساخته است (و مرا در معرض خطر طاغوتيان، كه در كمين شيعيان بودند قرار داده است)، به گونه اي نام مرا مشهور نموده، كه هر وقت از كنارش عبور مي كنم مي گويد: «اين رافضي، مال ها را نزد جعفر بن محمد (يعني امام صادق عليه السلام) مي برد.»



[ صفحه 50]



امام صادق عليه السلام فرمودند:

هنگامي كه نماز شب مي خواني در سجده ي آخر دو ركعت اول نماز شب، او را چنين نفرين كن «نخست حمد و ثناي الهي بجا آور، سپس بگو خدايا! فلاني پسر فلاني، نام مرا فاش و مشهور كرده و مرا به خشم آورده، و در معرض خطرها قرار داده است، او را هدف تيري شتابان قرار بده، به گونه اي كه اثر آن تير، او را از من باز دارد. بار خدايا! مرگش را نزديك گردان، و نشانه اش را نابود كن. پروردگارا! در اين كار شتاب كن، در همين ساعت و لحظه».

يونس مي گويد: دستور امام را انجام دادم، وقتي كه به كوفه بازگشتم، از خانواده ام در مورد آن همسايه مردم آزار پرسيدم، گفت: بيمار است، هنوز سخنم به پايان نرسيده بود كه از خانه ي او شيون برخاست و گفتند: «فلاني مرد.» [1] .