جناب حاج علي آقا سلمان منش فرمود: شبي هنگام سحر مشغول تهجد بودم براي قنوت وتر، كه سيصد مرتبه «العفو» دارد، تسبيح را كه در سجاده ام بود برداشتم تا برخيزم و مشغول شوم، ديدم گره هاي بسيار خورده به طوري كه باز شدني نيست و هيچ نمي شود از آن براي شماره كردن استفاده نمود، دانستم كه اين عمل از شيطان است و مي خواهد مرا امشب محروم سازد. ناگاه جلوم ظاهر شد گفتم: معلون چرا چنين كردي؟ اعتنايي نكرد. گفتم: مگر نمي داني نظر لطف خدا با من است؟ باز اعتنايي نكرد. سر بالا كرده عرض كردم: پروردگارا! لطف خود را درباره ي من ظاهر فرما و روي اين ملعون را سياه نما!

فورا به قلبم الهام شد كه تسبيح خود را بردار كه خدا آن را درست كرد. تا تسبيح را برداشتم ديدم هيچ گرهي ندارد و آن ملعون هم از نظرم پنهان گرديد. [1] .