1. (اَوَّلَ بَيتٍ وُضِعَ لِلنَّاسِ): نخستين پرستش گاه.

2. (مُبَارَكاً): پربركت و پرفايده از نظر معنوي و از نظر مادي (مراسم حج).

3. (هُديً لِلعَالَميِنَ): مايه هدايت جهانيان با جاذبه معنوي كه دارد.

هُدًي لِلعَالَميِنَ: كعبه مايه هدايت جهانيان است و مردم از نقاط دور و نزديك، صفحات خشكي و دريا را زير پا مي گذارند و به اين عبادت گاه بزرگ جلب مي شوند و در مراسم با شكوه حج كه از زمان ابراهيم هم چنان رايج بوده شركت مي كنند، حتي عرب جاهلي نيز كعبه را گرامي مي داشت، و مراسم حج را به عنوان اين كه آيين ابراهيم است با اين كه با خرافات آميخته شده بود انجام مي داد، و در پرتو همان مراسم ناقص خود تا حدود زيادي از كارهاي نادرست خود موقتا دست بر مي داشت و به اين ترتيب همگان حتي بت پرستان از هدايت اين خانه بهره مند مي شدند، جاذبه معنوي اين سرزمين و اين خانه مقدس چنان است كه همه را بي اختيار تحت تاثير خود قرار مي دهد [1] .



[ صفحه 31]



4. (فيِهِ ءَايَاتٌ بَيِّنَاتٌ مَقَامُ اِبرَاهِيمَ): نشانه هاي روشني از خداپرستي و توحيد ومعنويت آثار پيامبران پيشين، زمزم، صفا، مروه، ركن، حجرالاسود، حجر اسماعيل، مقام ابراهيم و ... [2] .

5. (وَ مَن دَخَلَهُ كَانَ ءَامِناً): سرزمين امن و مايه آرامش روح و امنيت اجتماعي مردم [3] .