گروهي ادعا مي كنند ما به وسيله رياضتها و اذكار و اوراد خاص با ارشاد مشايخ و اقطاب به مرحله ي يقين رسيده ايم و با سير و سلوك عرفاني خود حجابهاي عوالم غيبي را به يكسو زده به كشف و شهود و به وصال جمال حق نائل گشته ايم و با طريقت صوفيانه و درويشانه به مكاشفه و كرامت و حقيقت دست يافته ايم [1] و به نماز و شريعت كه عمل قشري و ظاهري است



[ صفحه 26]



محتاج نيستيم!!

اينان فراموش كرده اند كه مسلمان راستين و پيرو قرآن و سنت، در هيچ شرائطي نمي تواند در انجام نماز كوتاهي كند هيچ ذكر و وردي جاي نماز را نمي گيرد و هيچ سير و سلوكي مانند سيره و روش پيامبر صلي الله عليه و آله ما را به خدا نزديك نمي كند [2] و هيچ راهنما و مرشدي چون ائمه اطهار عليهم السلام ما را به اهداف اسلامي نمي رساند.

اين گونه ادعاها و خودستائيها نشانه انحراف از صراط مستقيم و علامت جهل و ناآگاهي به سنت سيدالمرسلين حضرت محمد صلي الله عليه و آله است ـ واصلين به حق هيچ گاه تظاهر و ريا روا ندارند و آنكه حقيقتا به مراحلي از يقين رسيده از عجب و خودپسندي و خودستائي لب فروبسته نيازمندي و فقر خويش را بيشتر احساس مي كند. به عبادات و نماز بيشتر روي مي آورد، ضمير و نهادش از محبت خدا لبريز و از مناجات و پرستش معبود آن هم در شكلي كه دستور داده شده سير نمي شود و در برابر عظمت حق خود را ناچيزتر حقيرتر و زبونتر مي بيند و در پيروي



[ صفحه 27]



از پيامبر صلي الله عليه و آله و اجراي دقيق تعاليم او بيشتر خود را به رنج مي افكند.

جزبه اطاعت دستورات او به چيزي نمي انديشد و براي نماز كه صحبت مستقيم با محبوب است سر از پا نمي شناسد.

اگر عبادت و عملي غير از نماز بهتر و بيشتر موجب خوشنودي پروردگار مي شد بي شك خداي عليم و رحيم به پيامبر تعليم مي داد و پيامبر صلي الله عليه و آله و اهل بيتش به آن راغب تر مي شدند اما همانطور كه مي دانيم «نماز نور چشم» پيامبر صلي الله عليه و اله بود و از «بپاداشتن آن هيچ گاه سير نمي شد» و به آن سفارش مي فرمود و او اول العابدين بود، ائمه اطهار عليهم اسلام نيز تا آخرين دم زندگي نماز بپا مي داشتند و به آن وصيت مي فرمودند، ما اگر پيروان واقعي اين بزرگواران هستيم، به دور از هرگونه عذرتراشيها و گزاف گوئيها در هر مقام و موقعيت كه باشيم بايد رفتار و كردار پيامبر صلي الله عليه و آله را سرمشق خود قرار داده اوامر او را مو به مو اجرا كنيم و تنها وسيله تقرب به خدا را عمل به سنت رسول خدا عليه السلام بدانيم كه آنچه مايه خوشبختي انسان است به آن حضرت وحي شده و او هم به امانت ابلاغ فرموده است. (و فرمود هر آنچه موجب نزديكي شما به خدا است به آن دستور داده ام و هر آنچه باعث دوري از خداست از آن نهي كرده ام.)

چگونه ممكن است آن همه سفارشهاي مؤكد قرآن مجيد و احاديث معصومين عليهم السلام را ناديده گرفت و يا آن را به غلط تفسير نمود و به بهانه واهي در اقامه صلوة كوتاهي كرد!!!



[ صفحه 28]