برادر و خواهر عزيز

درود بر شما

اگر كسي به شما هديه اي تقديم كند، خدمتي انجام دهد، كمك يا سودي رساند، شما به عنوان يك انسان خردمند و يك فرد وظيفه شناس و متعهد حتما خواهيد كوشيد درخور توانائي خود به نيكي و لطف او پاسخ بهتر و به احسان و بخشش او پاداش برتر دهيد و خوشنودش سازيد. [1] .

حال اگر كسي به شما هستي بخشد، روح و جان دهد، از لحظه ي تكوين تا واپسين دم زندگي نعمتهاي گوناگون و بي شمار عطا كند و آنچه مايه خوشبختي است فراهم سازد، شما در برابر آن همه بخشش بي كران و الطاف آشكار و نهان چه بايد انجام دهيد؟ آيا مقتضاي انسانيت آن نيست همه چيز حتي جان خود را در راه او نثار كنيد؟ و هر كاري كه موجب خوشنودي اوست به جا آوريد؟ آيا به عنوان انسان مسئول نبايد روش زندگي خود را با اوامر و نواهي او هماهنگ سازيد؟ آيا نبايد سرمايه وجود را كه بخشش اوست در كسب رضايتش بكار اندازيد؟ و با قلب و زبان و جوارحي كه عطاي اوست تشكر كنيد؟



[ صفحه 8]



آري، حمد و سپاس اين خداي بخشاينده كه شمارش نعمتهاي او از توانائي بشر بيرون است بايد سرلوحه ي وظائف ما قرار گيرد، جز در راه او گام برنداريم و جز او كسي را نپرستيم فرمانش را بر هر چيز مقدم بداريم پيوسته نعمتهاي بي دريغ او را باز گوئيم و شكرگزاريم تازه چيزي از خود مايه نگذاشته ايم چون هرچه داريم از فضل و كرم بي حساب اوست.

به فرموده حضرت حسين عليه السلام، ما هيچ گاه نخواهيم توانست شكر حتي يك نعمت خدا را ادا كنيم چون توفيق شكرگزاري هر نعمتي به شكري ديگر نياز دارد ـ اگر در شكر نعمتي بگوئيم «الحمدلله» براي اينكه توانستيم بگوئيم «الحمدلله» دوباره بايد بگوئيم «الحمدلله» و براي گفتن «الحمدلله» دوم كه با زبان و فكر و شعور خدادادي موفق شديم بايد «الحمدلله» سوم را بگوئيم و...



از دست و زبان كه برآيد

كز عهده ي شكرش به در آيد



پس با كمال فروتني به عجز و ناتواني خود از اداي شكر نعم نامتناهي الهي اعتراف مي كنيم و معتقديم اين همه بخشش بي شمار در اين جهان به جهت استحقاق ما نيست بلكه از فضل عميم آفريدگار كريم است و همچنين نعمتهاي موعود آخرت و بهشت جاويدان، پاداش و بهاي اعمال ناچيز و معدود ما در چند روزه دنيا نمي تواند باشد بلكه از كرم نامحدود و رحمت واسعه پروردگار است كه اين عبادت و اعمال صالحه ي اندك را بهانه و حق ورود ما به بهشت برين قرار خواهد داد و اين خود فضل ديگري است كه:



[ صفحه 9]



«بهشت را به بها نمي دهند به بهانه مي دهند» [2] .