يكي از عوامل ترك نماز، همنشيني و همراهي با تارك الصلاة است، و اين واقعيتي است كه اسلام به آن توجه كرده است؛ به طوري كه از امام صادق عليه السلام نقل شده:

المرء علي دين خليله؛ [1] .

دين انسان بستگي به دين دوستش دارد.

و هم چنين مي فرمايد:

من يصحب صاحب السوء لا يسلم؛ [2] .

هر كس با افراد بد مصاحبت كند، سالم نمي باشد.

از آن جا كه هر انساني در زندگي خود دوستي دارد، بايد اين را بدانيم كه ساختار شخصيتي و معنوي ما با دوستانمان گره خورده است.

مگر ممكن است كسي با دوست فاسد و فاسق و تارك الصلاة بنشيند و با او همراهي كند، ولي هيچ اثر منفي از او نپذيرد؟

آيا ممكن است انسان با دوست پاك، اهل نماز، اهل علم و معرفت مصاحبت كند و اثر مثبت از او نگيرد؟

مسلما انتخاب دوست در دين دار شدن و فاسد شدن انسان، مؤثر است.



[ صفحه 171]