نخست ما آدميان، بايد بدانيم از اين كه به سمت خدا مي رويم، طلبي از او نداريم و حق نداريم كه به ازاي اين نماز خواندن، از مردم طلب كار شويم و مواظب باشيم، همين نمازي كه بايد ما را از كبر دور كند، وسيله ي خود برتري نشود و ديگران را سرزنش و تمسخر ننماييم.



[ صفحه 162]



نبايد فراموش كنيم كه فايده ي اصلي نماز به خودمان بر مي گردد و ما هستيم كه بهره و سود مي بريم، پس چه طلبي از مردم داريم كه نمازمان را به رخ آنها مي كشيم و اگر نسبت به گمراهي افراد احساس وظيفه مي كنيم، راهش طعنه، سرزنش و تمسخر نيست، بلكه اگر با كسي كه براي اولين بار نماز مي خواند روبه رو شديم، بايد تشويق، احترام و تكريم را رويه ي برخورد خود قرار دهيم و در بعضي موارد بايد عكس العمل خاصي نشان ندهيم و با او مانند يك نمازگزار هميشگي كه تا به حال نماز مي خوانده برخورد كنيم.

آن چه بسيار ظريف و دقيق است آن كه مؤمن و دوست خدا، بايد رنگ خدايي بگيرد و از اين كه آدميان به سوي خداوند توجه كنند خوشحال شود، مگر نه اين است كه امام صادق عليه السلام مي فرمايد:

ان الله تعالي أشد فرحا بتوبة عبده من رجل أضل راحلته و زاده في ليلة ظلماء فوجدها، فالله أشد فرحا بتوبة عبده من ذلك الرجل براحلته حين وجدها؛ [1] .

همانا خداوند - تعالي - به توبه بنده ي خود، خوشحال تر است از مردي كه در شب تاريكي، شتر و توشه خويش را گم كند و آنها را بيابد؛ پس خدا به توبه ي بنده اش از چنين مردي در آن حال كه راحله گم شده اش را پيدا كند شادتر است.