يكي ديگر از اسباب حضور قلب، رعايت احكام و مستحبات نماز است، مانند: نگاه كردن به محل سجده در حال قيام؛ نگاه كردن بين دو پا در هنگام ركوع؛ نگاه كردن به نوك بيني در حين سجده؛ نگاه كردن به دامن در حال تشهد و سلام و چسباندن دست ها به بدن در حال قيام و....

و نيز خواندن اذكار مستحبي نماز، مثل «سمع الله لمن حمده» بعد از ركوع و ذكر «بحول الله و قوته أقوم و أقعد» پس از سجدتين در حين بلند شدن.

كمترين اثر اين آداب ظاهري، تلقين كردن اهميت نماز به قلب است، چون اينها از آدابي است كه انسان ها هنگام ملاقات شخص بزرگي رعايت مي كنند، لذا نمازگزاران با رعايت اين امور، اهميت و عظمت خدا را به قلب القا مي نمايند، نتيجه آن كه بر همه لازم است كه خود را ملتزم به انجام مستحبات و رعايت آداب ظاهري نماز نماييم، تا رعايت ظاهر به باطن سرايت كند، و ادب باطني كه حضور قلب است، حاصل شود.