استعاذه از خدا جهت پناه بردن به او از شر وسوسه هاي شيطان ضروري است و البته در همين استعاذه هم بايد صادق باشيم، نه اين كه زبانمان استعاذه كند و خاطرمان به غير خدا متعلق باشد و مثل كسي باشيم كه در حصار استواري ايستاده و درنده اي، در صدد است كه او را بگيرد، او پي درپي به زبان گويد كه پناه مي برم از شر اين درنده به اين قلعه محكم، اما همين طور بر جاي خود ايستاده و درون قلعه نمي رود.



[ صفحه 94]





تا ز هر بد، زبانت كوته نيست

يك اعوذ، اعوذ بالله نيست



بلكه آن نزد صاحب عرفان

نيست الا اعوذ بالشيطان



گه گويي اعوذ و گه لا حول

ليك فعلت همه مكذب قول



بر زبانت اعوذ ميراني

يار شيطاني و نمي داني



طرفه حالي كه دزد بيگانه

شده، همراه صاحب خانه



مي زند، همچو او صلا و صفير

در به در، كو به كو، كه دزد بگير