حضور قلب، يعني حاضر بودن قلب در محضر خدا و خالي كردن قلب از اغيار و از آن طرف، اخلاص، يعني خالص كردن نيت و پاك كردن آن از غير خدا و از طرف ديگر، ريا، يعني غير خدا را در نيت آوردن. حال، من و شما كه نماز مي خوانيم و در ذهن خود به دنبال غير او هستيم و توجه مردم و تظاهر به نماز و چگونگي آن را در قلبمان مي گذرانيم، چگونه قلب خود را حاضر در محضر خدا ببينيم؟ پر واضع است كه در صورت ريا و نبودن اخلاص، قلب متوجه غير خدا است و در اين هنگام، حضور قلب بي معنا است؛ بله، قلب حاضر است، اما در محضر اغيار!



[ صفحه 83]





هرگز وجود حاضر غايب شنيده اي

من در ميان جمع و دلم جاي ديگر است