يكي از موانع حضور قلب، بيهوده گويي و پرگويي در بيرون از نماز است. بيهوده گو، كسي است كه مراقب زبان خود نيست و زبان را بدون موافقت قلب، ايمان و عقل به حركت در مي آورد. چنين شخصي هيچ



[ صفحه 78]



ملاك و معياري براي سخن گفتن ندارد و هر چه در ذهن پديد آمد، بدون تعقل مطرح مي كند.

در فرهنگ لغت آمده كه: «كلام لغو چيزي است كه فايده در آن نباشد و آن، سخني است كه بدون فكر و رويه صادر گردد» و به همين جهت است كه خداوند در قرآن كريم، اعراض از بيهوده گويي و بيهوده كاري را از اوصاف مؤمنان بر مي شمارد؛ آن جا كه مي فرمايد:

(و الذين هم عن اللغو معرضون)؛ [1] .

مؤمنان كساني هستند كه از امور بيهوده و لغو - چه در كلام و چه در عمل - دوري مي كنند.