گاهي انسان براي فرار از نماز و يا به تأخير انداختن آن، كسالت و خستگي و گرسنگي را بهانه قرار داده و خود را فريب مي دهد، لذا هميشه رفع كسالت و گرسنگي را بر نماز مقدم مي دارد، در حالي كه طبق آيات و روايات، نمازگزار بايد قبل از وقت نماز خود را آماده كند و رفع خستگي نمايد، نه اين كه دائما خود را به دليل «اول وجود، دوم سجود» فريب دهد.