پرخوابي نوعي بيماري است كه مبتلا به آن، نه تنها توفيق حضور قلب پيدا نمي كند، بلكه تارك نماز هم مي شود.

پرخوابي و اعتياد به آن، جسم را بي حال مي كند و موجب ضعيف شدن اراده مي گردد و با سلب اعتماد به نفس، آدمي در مقابل معنويات عكس العمل منفي نشان مي دهد. چنين شخصي در نماز با حالت خواب آلود روبه رو مي شود و هنگام بيدار شدن از خواب، به سختي بر مي خيزد و به علت اسارت خواب، با بي حالي وضو مي گيرد و طوري صورت را مي شويد كه خواب از سرش نپرد و هنگام نماز نيز در فكر خواب است و با اتمام نماز دست و پا شكسته، به طرف رختخواب پرواز مي كند، چرا كه محبوبش خواب است و نماز مزاحم بود. در اين مورد روايتي از حضرت عيسي عليه السلام نقل شده است:

يا بني اسرائيل لا تكثروا الأكل فانه من أكثر الأكل أكثر النوم و من اكثر النوم أقل الصلاة و من أقل الصلاة كتب من الغافلين؛ [1] .

اي بني اسرائيل! در خوردن زياده روي نكنيد كه همانا محصول زياد



[ صفحه 73]



خوردن بسيار خوابيدن است و هر كس بسيار بخوابد نماز و عبادتش كم خواهد بود و آن گاه در زمره ي غافلان به شمار خواهد آمد.