آن چه اسلام بدان معتقد است، ترك پرستش دنيا و كمال مطلوب و محبوب واقعي ندانستن آن است، تمام آيات و رواياتي كه در نكوهش حب دنيا آمده، اشاره به اين قسم دارند و آن چه مانع حضور قلب در نماز مي گردد، همين «دنياپرستي و اسارت دنيا» است.

در قرآن كريم و روايات اهل بيت، دنيا، ناپايدار و محل گذر و اهل دنيا، مسافر معرفي شده است. [1] و اين، واقعيتي غير قابل انكار است و نيز در بعضي از آيات آمده كه دنيا وسيله اي است جهت رسيدن به هدف، نه نهايت آرزو و كمال مطلوب بشري. [2] .

همه ي غرايزي كه در درون ما آدميان وجود دارد، مادي نيست؛ غرايزي در درون ما هست كه با معادلات مادي، ارزيابي نمي گردد. اين غريزه ها از نظر اسلام، همان معنويات و كمال مطلوب است كه در حقيقت غرايز مادي، مقدمه اي است براي رسيدن به آن ارزش هاي والاي انساني. حال اگر رابطه ي انسان با دنيا به صورت اسارت و بندگي درآيد، موجب مي شود كه ماديات و دنيا هدف قرار گيرد و در نتيجه تمام ارزش هاي عالي انسان از بين برود.



[ صفحه 39]