اسلام شديدا با رهبانيت، دوري از دنيا، ترك كار و تلاش و عدم همسرگزيني و... مخالف است. پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله در اين باره مي فرمايد:

لا رهبانية في الاسلام؛ [1] .

رهبانيت (ترك دنيا) در اسلام نيست.

تفكر رهبانيت و جدايي دين از زندگي، از مذاهب مسيحي و بودايي، وارد اسلام شد، به همين جهت بعضي تصور مي كنند كه اسلام با دنيا و كار كردن، تلاش و... مخالف است.

زندگي در دنيا يعني كار كردن، خوردن، آشاميدن، استراحت كردن، ازدواج و... چگونه ممكن است خداوندي كه آفريدگار همه ي موجودات از قبيل: زمين، خورشيد، حيوانات و حتي خود انسان است، ما را از استفاده و توجه به آنها نهي كند؟

پيغمبر اسلام صلي الله عليه و آله مي فرمايد:

العبادة سبعون جزءا أفضلها طلب الحلال؛ [2] عبادت هفتاد جزء دارد كه بهترين آنها، كار و تلاش مي باشد.

و در روايت ديگر آمده:

ابن أبي يعفور قال قلت لأبي عبدالله عليه السلام: أنا لنحب الدنيا فقال لي:



[ صفحه 35]



«تصنع بها ماذا؟ قلت أتزوج منها و أحج و أنفق عيالي و أنيل اخواني و أتصدق، قال: ليس هذا من الدنيا، هذا من الآخرة؛ [3] .

ابن ابي يعفور مي گويد: خدمت امام صادق عليه السلام عرض كردم: ما دنيا را دوست مي داريم: فرمود: با اموال دنيا چه مي كني؟ عرض كردم: به وسيله ي آنها ازدواج مي كنم، به حج مي روم، براي خانواده ام خرج مي كنم، به برادرانم كمك مي كنم و در راه خدا صدقه مي دهم. فرمود: اين دنيا نيست، اين آخرت است.

از اين روايت به روشني معلوم مي گردد كه اصل دنيا مذموم نيست.

روايات ديگري نيز در اين باره وارد شده كه همه آنها سفارش مي كنند كه با استفاده كردن بهينه از دنيا، انزوا و رهبانيت را رها سازيد.

نتيجه آن كه اصل دنيا و توجه به آن، نه تنها منافات با دين داري و عبادت خدا ندارد، بلكه همان طور كه ذكر شد، از بهترين عبادت ها مي باشد.