شيخ طنطاوي در تفسير خود مي گويد:

من مطلع گرديدم كه بناي روش معلمان و آموزگاران بر اين است كه به علم آموزان دستور مي دهند كه براي حفظ اراده، مدت كمي فكر خود را محصور نمايند؛ يعني فكر و خيال خود را در يك امري نگاه دارند و نگذارند متفرق گردد و نيز كلماتي به آنها مي آموختند مناسب غرض و مطلوب آنها كه در چند دقيقه آن كلمات را تكرار نمايند و نيز به آنها امر مي نمودند كه تا چند دقيقه هوا را در ريه نگاه دارند و نگذارند خارج گردد.

و نيز از جمله تعليمات آنها اين است كه به آموزگاران امر مي كنند كه هر روز حدود نيم ساعت در حجره اي اياب و ذهاب نمايند و شخص خيالي را در نظر بگيرند و گويا با او تكلم به كلمات نيكويي كه مناسب غرض ايشان است مي نمايند و سعي كنند كه حواسشان متفرق نگردد و غرض آنها از اين تعليمات، قوت عزم و اراده است كه مقدمه و پيش رو تمام اقسام كمالات است. [1] .

از اين قبيل آموزش ها، در «روان شناسي تمركز فكر و حواس» و علم «هيپنوتيزم» و «رياضت» و...، وجود دارد و همه براي آن است كه قوه



[ صفحه 30]



مغناطيسي و عزم و اراده آدمي، قوي گردد؛ به طوري كه قادر بر انجام هر كاري به راحتي باشد.

براي كسي كه مي خواهد قوه ي خيال را در نماز نگه دارد، لازم است در طول ساعات زندگي، حافظ اين قوه باشد و دائما بر آن مواظبت كند.