از اسباب محوري و اصلي حواس پرتي، فرار بودن، و هرزگي قوه ي خيال است.

آدمي داراي نيرويي است كه دائما ذهن و خيالش را به كار مي گيرد. اگر ذهن انسان در مورد موضوعات كلي، به صورت منظم و مرتب فعاليت كند و از يك مقدمه، نتيجه اي بگيرد، در اين صورت تفكر و تعقل حاصل شده است، ولي اگر ذهن انسان بدون هيچ مقدمه و نظمي در موضوعات جزئي، از چيزي به چيزي و از جايي به جايي پرواز كند و هيچ رابطه ي منطقي بين موضوعاتي كه در ذهن آمده ايجاد نكند، تخيل صورت گرفته است.