من صلي ركعتين يعلم ما يقول فيهما، انصرف و ليس بينه و بين الله ذنب الا غفر له؛

هر كس دو ركعت نماز بخواند در صورتي كه بداند چه مي گويد، از نماز فارغ مي شود در حالي كه بين او و خداوند گناهي نيست، مگر اين كه خداوند او را مي بخشد.

ثواب الاعمال، ص 72



[ صفحه 13]



يكي از شرطهاي اساسي پذيرفته شدن نماز نزد خداي متعال، «حضور قلب پيدا كردن» در نماز است؛ آيات و روايات فراواني در اين باره وارد شده كه ميزان قبولي نماز، بستگي به ميزان توجه انسان در نماز دارد، در حالي كه - متأسفانه - بسياري از ما عبادت هاي خود را بدون حضور قلب و با حواس پرتي كامل انجام مي دهيم و به همين جهت است كه يك عمر نماز مي خوانيم، اما آثار معنوي و روح نواز آن را در خود نمي بينيم.

در اهميت حضور قلب همين بس كه غالب بزرگان و انديشمندان، در ميان آثار خود كتابي را به اين موضوع اختصاص داده اند، همانند كتاب آداب الصلوة امام خميني قدس سره كه به حق از كتاب هاي بي نظير در نوع خود است و هر فصلي از آن، گره هاي زيادي را مي گشايد.