مهندس روسي، تعدادي كارگر ايراني را براي كار استخدام كرده بود. كارگران، بنا به وظيفه شرعي، وقت اذان كه مي شد براي خواندن نماز دست از كار مي كشيدند.

يك روز مهندس به آنها اخطار مي دهد كه اگر هنگام كار نماز بخوانند، آخر ماه از حقوقشان كسر مي شود.

كساني كه ايمان ضعيف و سست داشتند، از ترس كم شدن حقوقشان، نماز را به آخر وقت مي گذاردند، اما عده اي بدون ترس از كم شدن حقوق، همچنان در اول وقت نماز ظهر و عصرشان را مي خواندند.

آخر ماه، مهندس به آنها كه همچنان نمازشان را ظهر خوانده بودند، بيشتر از حقوق عادي (ماهيانه) پرداخت مي كند. كساني كه نماز خود را به بعد از كار گذاشته بودند، به مهندس اعتراض مي كنند كه چرا حقوق آنها را زياد داده است. مهندس مي گويد:

«اهميت دادن آنها به نماز و صرف نظر كردن از كسر حقوق، نشانگر آن است كه ايمان آنها بيشتر از شماست و اين قبيل آدمها



[ صفحه 103]



هرگز در كار خيانت نمي كنند، همچنانكه به نماز خود خيانت نكردند». [1] .

در روايات مي خوانيم:

«فمن ضيع الصلاة فانه لغيرها أضيع». [2] .

«هركس نمازش را ضايع سازد. قهرا كارهاي ديگر را ضايع تر خواهد ساخت.»