يكي از برادران رزمنده مي گويد:

اذان گفتن دسته جمعي، در هنگام نماز، در گردان ما رسم شده بود. روزي دشمن را محاصره كرده بوديم و نمي گذاشتيم فرار كنند! اما به علت اين كه شدت آتش حمله آنها زياد بود، نمي توانستيم جلو برويم. در اينجا وقتي برادرها احساس كردند كه روحيه شان ضعيف شده و آتش دشمن هم زياد است، همه با هم به روي خاكريز



[ صفحه 17]



رفتند و اذان گفتند. حسابش را بكنيد اگر 300 نفر نيرو با هم اذان بگويد، چه مي شود؟ چنان ضعفي در روحيه ي دشمن به وجود آمد كه عراقي ها به سنگرهايشان پناه بردند و ديگر از آتش خبري نبود.