علامه طباطبايي - قدس سره - مي گويد:

چون به نجف اشرف براي تحصيل مشرف شدم از نقطه نظر قرابت و خويشاوندي و رحميت گاه گاهي به محضر مرحوم قاضي شرفياب مي شدم، تا يك روز در مدرسه ايستاده بودم كه مرحوم قاضي از آن جا عبور مي كردند، چون به من



[ صفحه 50]



رسيدند دست خود را روي شانه ي من گذاردند و گفتند: اي فرزند! دنيا مي خواهي نماز شب بخوان و آخرت مي خواهي نماز شب بخوان!

اين سخن آن قدر در من اثر كرد كه از آن روز به بعد تا زماني كه به ايران مراجعت كردم، پنج سال تمام در محضر قاضي روز و شب به سر مي بردم و آني از ادراك فيض ايشان دريغ نمي كردم و از آن وقتي كه به وطن مألوف بازگشتم تا وقت رحلت استاد، پيوسته رابطه ما برقرار بود و مرحوم قاضي طبق روابط استاد و شاگردي، دستوراتي مي دادند و مكاتبات از طرفين برقرار بود.