يكي از اركان نماز ركوع است كه با كم و زياد شدن آن، خواه عمدي يا سهوي، نماز باطل مي شود. كلمه ي «ركعت» كه در شمارش بخش هاي نماز بكار مي رود از همين واژه ي ركوع است.

قبيله ي بني ثقيف از پيامبر اكرم درخواست كردند، در نماز ركوع و سجود نداشته باشند و مي گفتند: خم شدن براي ما عار است. آيه نازل شد: (و اذا قيل لهم و اركعوا لا يركعون) [1] هر گاه فرمان ركوع به آنان داده شود ركوع نمي كنند. [2] .

ديگران در برابر انسان هايي مثل خود خم مي شوند و تعظيم مي كنند، اما شما تنها در برابر خالق خود خم شويد و تعظيم كنيد.

وقتي آيه ي (فسبح باسم ربك العظيم) [3] نازل شد، پيامبر دستور دادند در ركوع خداوند را تعظيم كنيد و اين ذكر را در ركوع بگوييد: «سبحان ربي العظيم و بحمده» [4] .

در روايات مي خوانيم: ركوع نشانه ي ادب است و سجود نشانه ي قرب به خدا، و تا ادب را خوب انجام ندهيد آماده ي قرب نمي شويد. [5] .

ركوع، راهي براي توبه و استغفار و عذرخواهي به درگاه خداوند است: (فاستغفر ربه و خر راكعا و اناب) [6] .



[ صفحه 135]