رسيدن به قرب الهي و قصد قربت از دو راه است:

يكي شناخت عظمت و مقام خداوند و ديگري شناخت پوچي و بي اعتباري غير او.

قرآن همواره نعمت ها و الطاف الهي را بر بندگان مطرح مي كند تا انسان را عاشق خدا كند. ذكر صفات او، آفريده هاي او، امدادهاي مادي و معنوي او و دهها نعمت بزرگ و كوچك، همه و همه بخاطر آن است كه محبت و عشق ما را به خدا زياد كند.

از طرف ديگر آيات زيادي ضعف و پوچي غير او را شمرده و مي فرمايد: غير او نه عزتي دارد نه قدرتي، اگر همه جمع شوند و بخواهند مگسي خلق كنند نمي توانند، جز او چه كسي مي تواند به نداي افراد مضطر و درمانده پاسخ دهد؟ آيا درست است كه ديگران را در كنار خدا مطرح كنيم و آنها را همسان و يكسان با خدا بدانيم؟

خاطره

يكي از مراجع تقليد جهان تشيع، آية الله العظمي بروجردي بود. ايشان در ايام سوگواري در منزلش عزاداري برپا مي كرد. در يكي از اين جلسات حال ايشان خوب نبود، لذا در همان اتاق شخصي خود استراحت مي كردند و به صداي سخنران گوش مي دادند.

يكي از حاضران در مجلس عزا مي گويد: براي سلامتي امام زمان و آقاي بروجردي صلوات. ناگهان ديدند كه ايشان عصاي خود را به در مي كوبد، نزديكان آقا حاضر شدند و پرسيدند: چه امري داريد؟ اين مرجع بزرگوار فرمودند: چرا نام مرا در كنار نام امام زمان عليه السلام



[ صفحه 68]



برديد؟ من كه لايق نيستم شما نام مرا در رديف نام امام ببريد و براي هر دو صلوات بفرستيد. [1] .

اين مرجع ديني كه نايب امام زمان است حاضر نمي شود نامش در رديف نام امام معصوم آورده شود، اما بسياري از ما از روي كج فهمي و بي ادبي، نام موجوداتي ضعيف و سراپا نياز و احتياج را در كنار خداوند قادر مطلق متعال قرار مي دهيم و گويا آنها را در يك رديف مي دانيم.