امام زين العابدين عليه السلام در مناجات خود مي گويد: «الهي كفي بي عزا ان اكون لك عبدا» [1] همين افتخار مرا بس كه بنده ي تو باشم.

چه افتخاري از اين بالاتر كه انسان با خالق خود سخن بگويد و او كلام انسان را بشنود و بپذيرد!

در اين دنياي ناچيز، اگر مخاطب انسان شخصي بزرگ و دانشمند باشد، انسان به وجود او افتخار و از مصاحبت با او احساس غرور مي كند و ازاينكه زماني شاگرد فلان استاد بوده است بر خود مي بالد.