قرآن فلسفه ي نماز را ياد خدا مي داند؛ (أقم الصلوة لذكري) [1] .

و ذكر خدا را مايه ي آرامش دلها؛ (ألا بذكر الله تطمئن القلوب) [2] .

و نتيجه ي آرامش دل را پرواز به ملكوت. (يآ أيتها النفس المطمئنة ارجعي الي ربك) [3] .

قرآن در مواردي ديگر، دليل عبادت را تشكر از خداوند مي داند:

(اعبدوا ربكم الذي خلقكم) [4] پرستش كنيد پروردگارتان را كه شما را آفريد.

(فليعبدوا رب هذا البيت الذي أطعمهم من جوع و ءامنهم من خوف) [5] .

پس پروردگار اين خانه (كعبه) را پرستش كنند كه آنان را از گرسنگي و ناامني نجات داد.



[ صفحه 28]



در بعضي آيات به نقش تربيتي نماز اشاره شده است: (ان الصلوة تنهي عن الفحشآء و المنكر) [6] همانا نماز انسان را از زشتي ها و منكرات بازمي دارد.

نمازگزار ناچار است كه بخاطر صحت نماز و يا قبول شدن آن، يك سري دستورات ديني را مراعات كند كه رعايت آنها خود زمينه اي قوي براي دوري از گناه و زشتي است. آري كسي كه لباس سفيد بپوشد، طبيعي است كه روي زمين آلوده و كثيف نمي نشيند.

قرآن به دنبال سفارش به نماز مي فرمايد: (ان الحسنات يذهبن السيئات) [7] همانا كارهاي شايسته، گناهان را از بين مي برند.

پس نماز يك توبه ي عملي از گناهان گذشته است و خداوند با اين آيه به گنهكار اميد مي دهد كه اگر به كارهاي شايسته همچون نماز و عبادت روي بياورد بديهايش محو مي شود.