پرستش، عملي است كه ما ظاهرا آن را يك نوع خضوع مي بينيم، اما عمق زيادي دارد.

پرستش برخاسته از جان است، برخاسته از معرفت است، برخاسته از توجه است، برخاسته از تقدس است، برخاسته از ستايش است، برخاسته از نيايش است، برخاسته از التجا و استعانت است، برخاسته از عشق به كمالات معبود است.

آري، پرستش عملي است در ظاهر ساده، ولي تا مسائل فوق نباشد، آن پرستش از انسان سر نمي زند.

پرستش يعني دل كندن از ماديات و پرواز دادن روح، پا را فراتر از ديدني ها و شنيدني ها نهادن.

پرستش تأمين كننده ي عشق انسان هاست كه گاهي با ثنا و ستايش و زماني با تسبيح و تقديس و پاره اي اوقات با شكر و اظهار تسليم، ادب خود را نسبت به پروردگارش اظهار مي دارد.



[ صفحه 19]