كيست كه خداوند را با اوصاف و كمالات بي پايانش بشناسد، اما سر تسليم و خضوع فرو نياورد؟ قرآن از طريق داستان ها و تاريخها، نشانه هايي از قدرت و عظمت او را براي ما بيان مي دارد.

مي فرمايد: خداوند به مريم بي همسر فرزند داد. رود نيل را براي موسي شكافت و فرعون را در آن غرق كرد. انبيا را با دست خالي بر ابرقدرت هاي زمان خود پيروز كرد و بيني طاغوت ها را به خاك ماليد. اوست كه شما را از خاك بي جان آفريد و مرگ و حيات و عزت و ذلت شما به دست اوست.

كيست كه ضعف و ناتواني و جهل و محدوديت خود و خطرات و حوادث پيش بيني شده و نشده را درك كند، ولي احساس نياز به قدرت نجات دهنده اي نكند و سر تسليم خم نكند؟

قرآن در لابلاي آيات، ضعف انسان را به او گوشزد مي كند و مي گويد: تو هنگام تولد هيچ نمي دانستي و هيچ آگاهي نداشتي، يكپارچه ضعف بودي، چنانكه پس از قدرت هم باز رو به ضعف مي روي. تو هر لحظه مورد تهديد انواع خطرات هستي.

اگر حركت زمين كند شود و شب يا روز ثابت بمانند، كيست كه حركت آن را تند كند و تغيير دهد؟

اگر آبها به عمق زمين فرو رود، كيست كه براي شما آب گوارا بياورد؟ [1] .

اگر بخواهيم آب آشاميدني شما را تلخ و شور قرار مي دهيم. [2] .



[ صفحه 18]



اگر بخواهيم درختان را براي هميشه خشك مي گردانيم. [3] .

اگر بخواهيم دائما زمين را لرزان و متزلزل قرار مي دهيم. [4] .

اينها و دهها نمونه ديگر را قرآن ذكر مي كند تا انسان را از غفلت به درآورد و غرورش را بشكند و به عبادت و تذلل در برابر آفريدگار وادارد.