ملك، آيه 22

كليني در أصول كافي - جلد 433:1 - مي آورد كه:

«علي بن محمد، از برخي از ياران ما، از ابن محبوب، از محمد بن فضيل، روايت دارد كه؛ درباره ي [أفمن يمشي مكبا علي وجهه أهدي أمن يمشي سويا علي صراط مستقيم.] از أبوالحسن عليه السلام پرسيدم، فرمود:

البته! خداوند، درباره ي كسي كه از ولايت علي، منحرف گشت! مثل زده، (فرمود، او) همچون كسي است كه؛ به روي خود افتاده و راه مي رود! براي (سعادت) أمر خويش، هدايتي نمي يابد! و آن را كه پيرو [علي] است، بر [صراط مستقيم،] معتدل و استوار ساخت. و صراط مستقيم، أميرالمؤمنين عليه السلام است.»

و از محمد بن عباس، از حميد بن زياد، از حسن بن محمد بن سماعه، از صالح بن خالد، از منصور بن حريز، از فضيل بن يسار، روايت است كه؛ امام باقر عليه السلام، آيه ي [أفمن يمشي مكبا علي وجهه أهدي...] را تلاوت كرد در حالي كه؛ نگاه به مردم مي كرد، گفت:

«(از صراط مستقيم) به خدا قسم! علي و أوصياء، منظور است» [1] .

و از محمد بن يعقوب، از علي بن الحسن، از منصور بن حريز، از عبدالله، از فضيل، روايت است كه:

«با امام باقر عليه السلام، وارد مسجد الحرام شدم، و آن جناب بر من، تكيه داده بود. و ما، در [باب بني شيبه] بوديم، به مردم، نگاهي افكند و فرمود:

فضيل! (مردم،) اين چنين، در جاهليت، طواف مي كردند، حقي را نمي شناختند! و به ديني گرايش نداشتند!

فضيل! آنها را ببين. يقينا؛ به روي خود افتاده اند! خدا - از (ميان) خلقي كه مسخشان كرده - آنها را از



[ صفحه 157]



در خويش رانده است! به نحوي كه؛ به روي خود افتاده اند!

آنگاه، اين آيه را تلاوت كرد:

[أفمن يمشي مكبا علي وجهه أهدي أمن يمشي سويا علي صراط مستقيم]

و فرمود:(از صراط مستقيم) به خدا قسم! علي و أوصياء، منظور است.» [2] .