ابوبصير مي گويد: بعد از شهادت امام صادق عليه السلام خدمت «ام حميده» (همسر گرامي امام صادق عليه السلام) رسيدم تا او را به جهت رحلت ابوعبدالله امام صادق عليه السلام تسليت دهم. پس او گريست و من نيز از گريه ي او گريستم. سپس گفت: اي ابومحمد [1] ، اگر ابوعبدالله عليه السلام را هنگام مرگ مي ديدي، به شگفت مي آمدي؛ چشمانش را باز كرد و سپس فرمود: هر كس را ميان من و او پيوند



[ صفحه 81]



خويشاوندي است، گرد آوريد.

(ام حميده) گفت: هيچ كس را رها نكرديم مگر اينكه گرد آورديم. پس به آنها نگريست، سپس فرمود: همانا شفاعت ما به سبك شمارنده ي نماز نمي رسد. [2] .