امام صادق عليه السلام مي فرمايد: «در روز قيامت پيرمردي را براي رسيدگي به اعمالش مي آورند، سپس نامه ي اعمالش را به او مي دهند. ظاهر نامه كه به طرف مردم است در آن چيزي جز گناه و معاصي مشاهده نمي شود و كار محاسباتش به طول مي انجامد. پس آن پيرمرد مي گويد: پروردگارا! آيا به آتشم مي سوزاني و مرا به جهنم مي افكني؟

پروردگار بزرگ جل جلاله مي فرمايد: اي پيرمرد، به راستي من حيا مي كنم كه عذابت كنم، چون كه در دنيا براي من نماز مي گزاردي و عبادت مي كردي، سپس امر مي فرمايد كه: بنده ي مرا به بهشت ببريد.

بنابراين، نماز موجبات مغفرت و آمرزش را براي نمازگزار فراهم مي سازد؛ و اگر چه گناهان زيادي هم داشته باشد مشمول عفو و اغماض حضرت حق مي شود.» [1] .