در روايت سفيان بن عيينه آمده است كه حضرت امام صادق عليه السلام در تفسير آيه ي «ليبلوكم أيكم أحسن عملا؛ [1] تا بيازمايد شما را كه كدام يك از جهت عمل بهتريد»، فرمود: «خداوند اراده نكرده كه كدام يك از شما از جهت بيشتري انجام مي دهد، بلكه مرادش اين است كه كدام يك از شما از نظر اخلاص در عمل شايسته تر مي باشيد.»

آنگاه حضرت عليه السلام مي فرمايد: «باقي ماندن بر عمل، تا آن كه با اخلاص انجام گيرد و به ثمر برسد، همانا مشكل تر از خود عمل مي باشد و عمل خالص آن است كه اراده نكني به خاطر آن كسي غير از خداوند، تو را ستايش و حمد نمايد، و نيت در عمل برتر و افضل از خود عمل است، بلكه نيت خود عمل است.»

آنگاه امام عليه السلام اين آيه را تلاوت كرد: «بگو اي پيامبر! هر كس در خور روح و روان خود عمل مي كند.» و فرمود: «يعني مطابق نيت خودش عمل مي نمايد.»

راوي مي گويد: از آن حضرت پرسيدم تفسير اين آيه چيست: «الا من أتي الله بقلب سليم؛ مگر كسي كه متوجه خدا باشد با دل پاك و خالص به او وارد گردد؟» حضرت در پاسخ فرمود: «السليم من يلقي ربه و ليس أحد سواه؛ قلب سليم آن است كه ملاقات كند پروردگار خود را در حالي كه در قلبش هواي كسي غير از خدا نباشد.» [2] .



[ صفحه 57]