من نماز جماعت هستم:

من دوستدار برابري مسلمانان و اتحاد و ارتباط آنها هستم و ارتباط جهت دار مؤمنان و موجب خير و منافع زياد خواهم بود. لذا خوشحالم كه با جمع بپا مي شوم ولو آن جمع دو نفر باشند. [1] به واسطه من روحيه مؤمنان تقويت شده و روحيه ي دشمنان و بي بند و بارها ضعيف مي گردد.

من هماهنگي و همراهي در نمازهاي واجب را دوست دارم. بنابراين دعاي من هم براي جماعت است، يعني در سوره حمد به جاي «اعبد (من مي پرستم) -» «نعبد» يعني ما مي پرستيم و به جاي «استعين» من كمك مي طلبم «نستعين» يعني ما كمك مي طلبيم و سپس به جاي «اهدني» مرا هدايت كن «اهدنا» يعني ما را هدايت كن را در پيام خود دارم. و اگر فرادا (تنهائي) خوانده مي شوم دوست دارم ديگران را نيز در قصد خود منظور نمايم. [2] .



[ صفحه 151]