من تشهد هستم: يعني شهادت دادن به خداي يگانه و رسالت حضرت محمد (ص).

آن قدر اهميت دارم و در سرنوشت ها مؤثرم كه از حين ولادت و نوزادي انسان تا لحظه مرگ او ملازم او هستم. [1] .



[ صفحه 142]



و هر نمازگزار و هر انسان از هنگام تكليف بايد به معناي من معترف باشد. شهادت اول به لا اله الا الله است. (اشهد ان لا اله الا الله وحده لا شريك له) اين گواهي از معرفت انسان به خدا سرچشمه مي گيرد و هر گرايش ضد خدايي را ممنوع مي كند. بايد پرستش مال، مقام، شهرت، بت و هوس كنار برود؛ زيرا همه آنها حجاب بزرگي در راه رشد انساني و ملكوتي ما مي باشند. چون اتصال به اين مظاهر دنيايي موجب قطع شدن ما از ريشه و اصل و فطرت خودمان است. وقتي ما قطع شديم نداي «انا لله و انا اليه راجعون» را عملي نمي كنيم و همچنين باطن جان ما صداي فرشتگاني كه موقع مرگ مي گويند: اي روح مطمئن (ارجعي الي ربك راضيتا مرضيه) به سوي پروردگارت در حالي كه او خشنود و تو هم خشنود هستي برگرد.

و شهادت دوم به رسالت آخرين پيامبر و افضل آنها كه آئين ابراهيم را تفصيل داد مي باشد. و (اشهد ان محمدا عبده و رسوله) و اين شهادت، بيان كننده اين مطلب است كه «لا اله الا الله» را نمي توان بدون امر و نهي (الله) به ثمر رساند. حتما بايد خدا را با دستورش پذيرفت نه مثل افرادي كه مي گويند خدا را دوست داريم و او را يگانه مي دانيم، ولي مقيد به اجراي فرمان او نيستند.

اينجا مثلي مي زنم: اگر كسي دكتري را براي علاج درد خود بپذيرد و تعريف او بكند، ولي هر چه او نسخه بدهد اعتنا ننمايد و از عملي شدن طبابت او خوشحال نباشد، آيا اعتقاد او به دكتر اعتقاد درستي است؟



[ صفحه 143]



پس بايد رسول اكرم (ص) به عنوان بيان كننده نسخه هاي حكيمانه خداوند كه شفاي جان انسانهاست مورد اطاعت قرار گيرد تا رستگاري و سعادت آورد. از اين رو در قرآن آمده: «دستورات خداوند (آيات قرآن) موجب شفا و خوشبختي است».