من (سمع الله لمن حمده) مي باشم؛ يعني خداوند ستايش نمودن ستايش كننده اش را شنوا هست (و از آن غافل نيست) و پذيراي آن نيز مي باشد.

سه چيز است كه مي تواند انسان را از حقيقت نماز غافل كند حتي موقعي كه انسان در نماز است.

1. بيش از اندازه به امور دنيوي توجه داشتن، يعني دلگرمي و سرگرمي زياد به مسائل روزمره.

2. نفس اماره به بدي ها كه با انگيزه طمع و ترس و حرص و حسد و كبر و خودبيني، فعال مي شود و موجب دوري ما از تقرب به خدا و كمال مي گردد.



[ صفحه 130]



3. شيطان است كه تصميم قاطع بر اغوا و انحراف و دور كردن ما از مقامات معنوي دارد، اين دو عامل موجب غفلت ما هستند وقتي كه مي گوييد خدا شنواي حمد نمازگزاران است تأكيدي بر دوري از غفلت مي باشد و در روايات وارد شده بعد از «سمع الله لمن حمده» جمله ي «الحمدلله رب العالمين اهل الكبرياء و الجبروت» بگويند و يا «ربنا و لك الحمد» گفته و سپس به سجده بروند (البته اين ذكرها مستحب است)



كمر دو تا به طمع نزد خلق ننمايد

كسي كه قامت خود خم كند به وقت نماز