من بيانگر بي نيازي مطلق خداوند مي باشم.

يعني خداي من نقطه خالي نداشته و جوفي در ذاتش نيست. نيازمند به هيچ چيز نيست. پر و غني مي باشد و هر پديده محتاج اوست و هميشه فياض و دهنده است.

او «الله» يعني جامع همه خوبيهاست. بنابراين صمد و بي نياز نيز هست.

او مبدأ يعني ايجاد كننده و فيض دهنده است. پس اگر احساس مي كنيم خودمان هستيم و پديده ها وجود دارند و از نيستي به هست آمده اند پس اين هستي نمي تواند بدون مبدأيي پيدا شده باشد و آن مبدأ نيز بايد غني و حكيم باشد.



[ صفحه 126]