من نمازم: آنگاه نمازي خداپسندانه ام كه از شروع تا ختم صادقانه بوده و الله اكبر و بسم الله... و اياك نعبد و اياك نستعين را دروغين و بدون تعهد نگويم. بايد ركوعم و سجودم حقيقي و معنادار باشد.



[ صفحه 65]



در عربي مرا صلاة گويند، صلاة از كلمه صله و وصل هست، يعني به اين واسطه با حق وصل بوده، نه آن كه در دل با او قطع و با ديگران وصل باشند.

شعر



جز از آن خلاق گوش و چشم و سر

نشنوم از جان خود هم خير و شر



گوش من از غير گفت او كر است

او مرا از جان شيرين جان تر است



روح من با گفت من در ذكر او

جان به جانان وصل باشد روبرو



جان از او آمد نيامد او ز جان

صد هزاران جان دهد او رايگان



جان كه باشد كش گزينم بر كريم

كيك [1] چه بود كه بسوزم زو گليم



من ندانم خير الا خير او

صم بكم عمي من از غير او [2] .





[ صفحه 66]



آري من نمازم: بسيار عزيز و باارزشم من نجات بخشم، من باسعادتم كه مرا با افضل ذكرها و عميق ترين آنها يعني الله اكبر برپا كرده و سپس با سلام و خوش آمد به خلق خدا و اظهار مهر و محبت و تصميم به خدمت كردن به آنها انجام مي پذيرم.

كدام بناست كه اولين پايه اش تكبير بوده و هم آغوش با بهترين كلام (كلام خدا و تواضع در پيشگاه او باشد) يعني با توجه به اوج هستي (مبدأ) شروع و با شناوري و پرواز صعودي در حيطه درك عظمت ربوبيت (رب العالمين) و فرمانرواي مطلق (مالك يوم الدين) و عشق محض ورزيدن به بزرگترين ذات و كمك گرفتن از اصل و ريشه هر خير و هر نيرو (اياك نعبد و اياك نستعين) قرين است؟ و سپس با همه ي وجود، ركوع و تواضع انجام شود.

ركوعي كه بيانگر آمادگي براي تعظيم در برابر حق و آن ركوع مقدمه سجده اي است.

سجده اي كه شناور شدن در اقيانوس ملكوت براي نوشيدن جام حق و مستعد شدن براي دريافت هاي ملكوتي است؛ زيرا زميني كه گودتر است از آب رحمت بيشتر از زمين هاي ديگر برخوردار مي شود. «فسالت اوديه بقدرها»



[ صفحه 67]



آيا مي شود بدون سجده بروني و سجده دروني، آب حيات ابدي را نوش جان كرد. سجده مي خواهد ماده ظلماني ناسوتي را به جهان نوراني و حيات لاهوت وصل كرده و خاكيان را عرشي نمايد.