در اسلام نماز را ستون دين شمرده اند. در نماز حركات بدن انسان با اداي كلمات و عبارات و توجّه به معنويت آن ها تركيب شده است. يعني در حقيقت نماز تلفيق و هماهنگي روح و جسم را القاء مي كند.

نماز هم شامل عبادت عملي و هم دربرگيرنده عبادت نظري مي باشد كه منطبق با فطرتي است كه خداوند در نهاد انسان قرار داده و او را بدينسان آفريده است.



آدمي زاده طُرف معجوني است

كز فرشته سرشته و زحيوان



كه فرشته نمود معنويت گرائي و حيوان كنايه از جنبه مادي (نيازهاي ارگانيك) انسان است.



[ صفحه 36]



(درباره ي نماز مطالب بسيار گفته شده و هنوز هم جاي سخن بسيار دارد كه آيندگان بگويند. به هرحال در اين مختصر، مطالب مفصل درباره ي نماز نگنجد و به اشاراتي مربوط به موضوع كتاب بسنده خواهد شد.)

درجـملـه ي «حـي علي الـصلاة» شنونده تشويق و ترغيب به نماز مي شود و مي توان آنرا مصداقي براي امر به معروف دانست (كه فريضه ي ديگري است). معروفي كه باعث دور كردن انسان از زشتي ها و پليدي ها مي گردد: «...انّ الصلوة تنهي عن الفحشاء و المنكر» [1] و او را آماده تزكيه مي كند.