شهادت به رسالت حضرت ختمي مرتبت (ص) در ظل شهادت به «توحيد الهي» است و در حقيقت مي توان گفت كه زير مجموعه ي «اشهد ان لا اله الاّ الله» است و در عين حال متضمن و در بر گيرنده ي شهادت به رسالت و نبوّت انبياي پيشين نيز مي باشد [1] .

به همان نحوي كه ايمان راسخ (مانند ديدن عيني يك مشهود) به وجود و يگانگي خداوند در رأس اعتقاد به هر دين توحيدي قرار دارد، ايمان به رسالت حضرت محمد(ص) نيز از اساس عقيده و ايمان به اسلام در مرحله ي بعد از توحيد مي باشد.

حد اعلاي مراتب اعتقادي گوينده «اشهد ان محمداً رسول الله» رسيدن به شهود نبي اكرم(ص) است.

آن چنان كه بنابر روايات متعدد، حضرت علي(ع) در بعضي از موارد خود شاهد بر نزول وحي بر پيامبر(ص) بودند (مثلاً درباره نزول اذان).

هر فرد مسلمان به موازات سعي در رسيدن به ايمان راسخ و نفس مطمئنه در توحيد الهي بايستي به رسالت نبي اكرم (ص) نيز به مرز اطمينان كامل نزديك تر شود تا در نهايت به آن برسد.

درعين حال اعتقاد و اطمينان به رسالت حضرت ختمي مرتبت(ص) متضمن و در برگيرنده اعتقاد به كل آيات قرآن كريم به عنوان وحي مُنزل از طرف خداوند به پيامبر(ص) مي باشد و اين اعتقاد تجزيه پذير نيست و نبايد به



[ صفحه 33]



بعضي آيات قرآن ايمان داشت و برخي را باور نداشت (يؤمنون ببعض و يكفرون ببعض) [2] .

شهادت به رسالت حضرت ختمي مرتبت تنها محدود به رسالت خود پيامبر(ص) نيست بلكه ايمان و اعتقاد به حلقه ي اتصالي را شامل مي شود كه آن حضرت به طور شاخص و برجسته در بين رشته اي است كه پيامبران سلف(ع) قبل از آن حضرت قرار گرفته اند و ولايت معصومان در دنباله ي آن تا حضرت حجت عليهم السلام.

در اسلام همه ي پيامبران قبل كه 25 نفر آنان نيز در قرآن نام برده شده اند مورد قبول مي باشند. [3] .

روايت متقن و مورد قبول همه مسلمانان از قول پيامبر(ص): «من كنت مولاه فهذا علي مولاه» و آيه ي قرآن كه اهل بيت را معصوم دانسته است. و فرمايش رسول اكرم(ص): «من دو چيز گران بها را دربين شما باقي مي گذارم: «قرآن و عترت» [4] و بسياري مستندات ديگر بر ولايت ائمه اطهار(ع) دلالت دارد.



[ صفحه 34]